چالشهایی که ایبازیافت بعنوان بزرگترین شرکت بازیافت الکترونیک ‌با آن روبرو بوده و هست

نام رایانه و قطعات الکترونیکی به چشممان تکراری است، محصولاتی که در بطنِ زندگی روزمره مان تزریق شده اند و حضورشان در لحظه لحظه زندگی مان جاری و ساری است. رایانه و تلفن هوشمند را به عنوان دو ابزار الکترونیکی در نظر بگیرید، دو ابزاری که با زندگی روزمره مان پیوند ناگسستنی دارند. فرض را بر این می گذاریم که عمر مفید این دو ابزار (در ایران به طور میانگین 5 سال گزارش شده است)، به ایستگاه پایانی رسیده و آنچه تا چندی پیش یک موبایل تمام عیار دوست داشتنی قلمداد می شده، در حال حاضر پسماندی است بی مصرف که باید آن را به دامان طبیعت سپرد. مقاله شرکت بازیافت الکترونیک را در همین نقطه متوقف خواهیم کرد و این مسئله را به چالش خواهیم کشید

شرکت بازیافت الکترونیک، پایِ ثابت دنیایِ هوشمند امروز

ایران، تولید کننده 4 میلیون تن زباله الکترونیک در دنیا (از 48.5 میلیون تن زباله الکترونیک جهانی)

در بحبوبه قرن 21، درست زمانی که بهداشت به عنوان مسئله ای جهانی مطرح است و ضرورتش در بوق و کرنا فریاد زده می شود، بازیافت زباله، دغدغه ای است بزرگ که بخاطرش سمینار ها به پا می کنند و مقالات عدید به رشته تحریر در می آورند. در دنیایی که مهدِ وسایل الکترونیکی و هوشمند خطاب می شود، بخشِ قابل توجهی از زباله های موجود از جنسِ الکترونیک اند عاملی که بازیافت الکترونیک را به ضرورتی غیرقابل اغماض بدل ساخته است.

شرکت بازیافت الکترونیک ، بازیافت فلزات؟

قطب های تولید کننده تجهیزات الکترونیکی که در رأسشان امریکا جای خوش کرده است، پسماند هایشان را راهی کشور های جهان سوم می کنند. اجرایِ فرآیند “بازیافت الکترونیک”، آن هم به شیوه ای غیراصولی و غیراستاندارد در این کشور ها، نیمه تاریک ماجراست و همان اصلی است که جانِ کلام ما را در این نوشته شکل داده است. به زعم این که چین در بازیافت الکترونیک یک سر و گردن از دیگر کشور ها بالاتر است و برای کسبِ درآمد، بازیافت الکترونیک 70 درصد از زباله ها را به شیوه ای ناصحیح اجرا می کنند، ایران نیز از دیگر کشور هایی است که به طنابِ پوسیده این نوع بازیافت، در حال سقوط به قعر چاه است و با بیماری ها و آلودگی های این روش دست به گریبان می باشد. از این رو، مهارِ آلودگی هایی که با پهن کردن بساطِ این نوع بازیافت در کشور فراگیر شده اند از مهم ترین رسالاتی است که وزارت صنایع و معادن خود را بدان گره زده.

اما باید نخست این پرسش را پاسخ دهیم که زباله های الکترونیک چه عناصری را شامل می شوند؟

عناصر خطرناکی همچون کادمیوم و سرب جانِ محصولات الکترونیکی را تشکیل داده اند، ناگفته پیداست رها کردن این زباله ها در دلِ طبیعت، خبطی باشد بزرگ.

در مقابل، وزارت صنایع و معادن ایران، بر این باور است، شرکت بازیافت الکترونیک می تواند فرصتی باشد مغتنم، منوط به این که بازیافت فلزات گرانبها در دستور کار قرار بگیرد. به گزارش این وزارت، در ساختِ مادربورد های الکترونیکی که شریان اصلی رایانه ها و تلفن های هوشمند را تشکیل می دهند، از طلا و نقره بسیار استفاده شده که استخراج آن ها می تواند، نتیجه ای برجسته رقم بزند.

در آخرین آمار های منتشر شده، سهم طلا و عناصر خطرناکی چون کادمیوم و جیوه در یک رایانه، 61 درصد برآورد شده است که این فاکتور اهمیت بکارگیری بهترین روش بازیافت الکترونیک را یادآور می شود.

مقاله را با این نتیجه گیری کلی به پایان می بریم: بازیافت الکترونیک می تواند دستیابی به طلا را منجر شود یا حجمی عظیم از آلودگی ها را رقم بزند، کدام یک در ایران پررنگ تر است؟